De crisis in Venezuela is een bedreiging voor de verworvenheden van de Venezolaanse revolutie. Nadat president Maduro opriep tot verkiezingen voor een Grondwetgevende Vergadering op 30 juli, riepen de VS en EU op tot het niet erkennen van deze Vergadering. Hun steun voor de contrarevolutionaire oppositie steken ze niet onder stoelen of banken. Wij zijn daarentegen solidair met de Venezolaanse revolutie!

De Grondwetgevende Vergadering werd van tevoren al niet erkend door de VS en EU. De Venezolaanse oppositie boycotte de verkiezingen, om vervolgens te claimen dat de vergadering enkel uit Maduro's handlangers bestaat. We hebben nu het spektakel voor ons van 'Westerse democraten' die harde maatregelen willen tegen een land, omdat het verkiezingen heeft georganiseerd.

Tijdens de verkiezingen probeerde de oppositie zoveel mogelijk sabotage uit te voeren. Oppositionisten blokkeerden de toegang tot stemlokalen, intimideerden stemmers, sloegen stemmachines kapot en doodden een lid van de Nationale Garde die stemmers probeerde te beschermen. Over de gehele dag waren er 10 tot 15 mensen om het leven gekomen door oppositiegeweld, waaronder een verkiezingskandidaat.

Dit alles komt bovenop de maandenlange gewelddadige acties van de Venezolaanse oppositie, met wegblokkades, brandstichtingen bij openbare gebouwen en het aanvallen van mensen 'die eruit zien als chavistas'. Het ergste voorbeeld van dit laatste was het in de brand steken van Orlando José Figuera, een jonge zwarte man, door een racistische straatbende die hem ervan 'verdacht een chavista te zijn'. De oppositieactivisten bestaan hoofdzakelijk uit jongeren uit de hogere middenklasse met een flinke dosis klassenhaat jegens de chavistas uit de arbeiderswijken.

Venezuela op een kruispunt

De Venezolaanse revolutie was jarenlang een voorbeeld voor de onderdrukte massa's wereldwijd. Onder leiding van president Hugo Chávez werd de olierijkdom van het land gebruikt om te investeren in onderwijs en gezondheidszorg voor de arme massa's. Deze massa's hebben de Venezolaanse revolutie jarenlang beschermd tegen alle pogingen van de contrarevolutionaire oligarchie om de macht terug te pakken, waaronder een mislukte staatsgreep in 2002.

De revolutie is echter nooit afgemaakt. Chávez was een moedige revolutionair, maar geen marxist. Hij was in feite een 'centrist', iemand wiens standpunt tussen revolutie en reformisme zweefde. Revolutionaire maatregelen werden afgewisseld met compromissen aan de oligarchie, met het onjuiste idee haar te kunnen neutraliseren. Onder zijn leiding is de revolutie echter nooit afgemaakt. De reactionaire oligarchie heeft nog steeds controle over de economie, wat de huidige economische sabotage mogelijk heeft gemaakt. Een ander obstakel is het oude bureaucratische staatsapparaat. Ondanks oproepen van Chávez om dit apparaat te vervangen door de heerschappij van democratische gemeenschapsraden, is dit apparaat met al haar corruptie en bureaucratisme nog steeds intact.

Indien de revolutie maar half afgemaakt wordt, is er altijd de dreiging dat deze op brute wijze weer teruggedraaid wordt. Dat zien we nu gebeuren. Na Chávez' dood in 2013 zijn de rechtse oppositie en oligarchie op een ramkoers geslagen om de verworvenheden van de revolutie terug te draaien. Alsnog is de oppositie verdeeld. Een deel (Ramos Allup en Julio Borges) wil geleidelijk het staatsapparaat terugveroveren, een ander deel (hardliners zoals Freddy Guevara en Maria Corina Machado) wil via gewelddadige demonstraties de regering van Maduro tot aftreden dwingen en een staatsgreep van het leger uitlokken.

De situatie is verergerd door de daling van de olieprijs, welke voor een economische ineenstorting  heeft gezorgd. Het zogenaamde model van 'petrosocialisme' is onhoudbaar geworden. De sabotage van de private sector (als gevolg van economische reguleringen waar de oligarchen het niet mee eens waren) kon voorheen tegengegaan worden door de oliegelden te gebruiken voor import van voedselproducten. Nu de olie-inkomsten zijn teruggelopen, staat Venezuela op een kruispunt. Het is niet 'socialisme' dat gefaald heeft, maar de poging om kapitalisme door middel van hervormingen en reguleringen in het belang van de werkende massa's te laten functioneren.

De opties zijn contrarevolutie en verlies van de verworvenheden van de revolutie, of onteigening van de oligarchie en vooruit richting het socialisme. Wij kiezen hierin duidelijk voor deze laatste optie.

Maduro's politiek

Dat wij oproepen tot verdediging van de revolutie betekent niet dat wij het beleid van president Maduro steunen. Maduro heeft de afgelopen periode enkel concessies gedaan aan de 'gematigde' vleugel van de oppositie en het binnen- en buitenlandse bedrijfsleven. Deze concessies hebben niets opgelost. Er is bijvoorbeeld weer iets meer voedsel beschikbaar, maar nu tegen onbetaalbare prijzen. Deze pro-kapitalistische koers breekt de verworvenheden van de revolutie af, nog voordat de oppositie zelf aan de macht is.

Het probleem van een tekort aan olie-inkomsten wordt 'opgelost' door middel van het bijdrukken van geld, hetgeen voor hyperinflatie gezorgd heeft. De slachtoffers hiervan zijn de werkende massa's en armen, die hun koopkracht zien verdampen. Maduro heeft daarnaast voorrang gegeven aan het betalen van de buitenlandse schulden boven het importeren van voedsel en medicijnen, wat de situatie verergerd heeft en tot demoralisatie onder de massa's geleid heeft.

Wij staan voor een revolutionair alternatief voor deze concessiepolitiek. Het is nodig om revolutionaire maatregelen te nemen en de Venezolaanse oligarchie te onteigenen. Dat is de taak voor de Grondwetgevende Vergadering.

Mediahetze

Er is in de Westerse media een hetze bezig tegen vermeende aanhangers van Maduro. 'Neem direct afstand van Maduro's autoritaire regime!' wordt er gezegd tegen leiders van linkse partijen. Jeremy Corbyn wordt aan de schandpaal genageld door de Britse pers, wegens zijn verdediging van Chávez in het verleden. Het dagblad Trouw is ook al met een hetzerig artikel gekomen over de SP, omdat Sadet Karabulut gezegd heeft het niet eens te zijn met de eenzijdige veroordeling van Maduro's regering door de VS en EU. De misdaad van de SP is dat ze om nuance en een completer plaatje van de situatie heeft gevraagd.

De houding van Corbyn en de SP is prijzenswaardig. Ondanks de gemobiliseerde krachten van de 'publieke opinie' buigen ze vooralsnog niet en huilen ze niet mee met de wolven in het bos. Echter, hun boodschap is zeer gematigd. De oproep die zij doen tot dialoog van de regering met de oppositie, lost niets op. Er is al jarenlang dialoog aan de gang, de situatie is enkel verergerd. De reden is dat het hier gaat om tegengestelde klassenbelangen die niet via dialoog opgelost kunnen worden, maar enkel via revolutionaire confrontatie. Deze confrontatie is nu aan de gang.

Wij zeggen:
  • Handen af van Venezuela!
  • Geen sancties, geen militaire dreiging, geen steun aan de oppositie!
Venezolaanse marxisten (www.luchadeclases.org.ve) vechten voor de volgende eisen om de revolutie af te maken en de crisis te beëindigen:
 
  • Alle macht aan de Grondwetgevende Vergadering.
  • Voor een staatsmonopolie op buitenlandse handel.
  • Annuleer de betalingen van de buitenlandse schuld. Gebruik dit geld voor de import van voedsel en medicijnen.
  • Bevries de prijzen en zorg voor een degelijk salaris voor alle werknemers.
  • Onteigen de banken en multinationals.
  • Onteigen het voedselconglomeraat Polar en alle voedseldistributienetwerken onder democratische controle van de werknemers en boeren.
  • Voer landbouwhervormingen door op de latifundias.
  • Onteigen de private TV- en radionetwerken in handen van de oppositie.
  • Beëindig de Speciale Economische Zones en alle andere concessies van Maduro aan binnenlands en buitenlands kapitaal.
  • Confisqueer al het voedsel dat achtergehouden wordt door de private sector en verdeel het onder de bevolking.
  • Arresteer de verantwoordelijken voor het oppositiegeweld, de reactionaire oppositieleiders en hun rijke financiers, en richt Volkstribunalen op om hen te berechten.
  • Arresteer de corrupte staatsfunctionarissen en confisqueer hun illegaal verkregen tegoeden.
  • Voer werknemerscontrole in op alle staatsbedrijven om bureaucratie en corruptie tegen te gaan.
  • Organiseer de reservisten en bewapen de werkende klasse, richt zelfverdedigingscomités op tegen het fascistische geweld.

Deze eisen zouden door de Grondwetgevende Vergadering ingewilligd moeten worden. Dit is de enige manier waarop de vlam van revolutie weer opnieuw aangewakkerd kan worden in Venezuela en de rest van Latijns-Amerika. De contrarevolutie kan enkel op revolutionaire wijze verslagen worden. Verdedig de revolutie! Onteigen de oligarchie!