Na de aanslag roepen politici in Frankrijk en ander Europese landen op tot 'nationale eenheid' in de strijd tegen terrorisme. Wij verwerpen deze eenheid met de onderdrukkers tegen een probleem dat ze zelf gecreëerd hebben. Redactioneel artikel van Vonk 8.
De barbaarse aanslag op het satirische weekblad Charlie Hebdo heeft tot veel woede en afschuw geleid, zowel in Frankrijk als daarbuiten. In Parijs en andere Franse steden vonden massale demonstraties van miljoenen mensen plaats in solidariteit met het blad. In Amsterdam kwamen er 17.000 mensen op de been voor een door de overheid georganiseerde demonstratie, wat een enorm aantal is voor de hoofdstad. Zelfs in kleine provinciestadjes vonden er demonstraties plaats.
In Frankrijk wordt deze aanslag gebruikt door de heersende klasse en de staat om een gevoel van ‘nationale eenheid’ te creëren. Aan de andere kant zal het uiterst rechtse Front National hiervan gebruik maken om autoritair en discriminerend beleid tegenover moslims te populariseren. In Nederland zien we hetzelfde proces. De staat en belangrijkste politieke partijen pleiten voor ‘nationale eenheid’, terwijl de PVV praat over oorlog met ‘de islam’.
De ‘nationale eenheid’ tegen terrorisme en voor vrijheid en democratie, is een grote illusie. In naam van de ‘strijd tegen terrorisme’ zullen er verdere anti-democratische maatregelen getroffen worden. De bevoegdheden van politie en inlichtingendiensten zullen vergroot worden. De Britse premier Cameron wil zelfs Whatsapp verbieden wanneer de veiligheidsdiensten geen toegang tot deze app krijgen. Er zullen verdere veiligheidsmaatregelen plaatsvinden die Westerse moslims onevenredig hard zullen treffen, wat enkel voor verdere uitsluiting en vervreemding zal zorgen. Deze maatregelen zullen in de toekomst allemaal gebruikt worden tegen de arbeidersbeweging en jongeren die het systeem willen veranderen. Zo zijn er in de VS na 9/11 bepaalde stakingen verboden om ‘veiligheidsredenen’. De ‘nationale eenheid’ zal ook gebruikt worden om mensen achter nieuwe militaire acties van het Westerse imperialisme te krijgen. In naam van ‘strijd tegen terrorisme’ zullen er nieuwe bombardementen plaatsvinden in het Midden-Oosten en Afrika.
Het zijn echter precies die imperialistische missies geweest die het huidige probleem veroorzaakt hebben. Voor de invasie van Irak in 2003 was er geen Al Qaida of ISIS in Irak. De constante inmenging heeft de gehele regio gedestabiliseerd. Maar dat is niet het enige. Westerse landen, met Frankrijk voorop, hebben recentelijk nog militaire en financiële steun gegeven aan islamitische fundamentalisten in Libië en Syrië. Toen waren deze nog geen ‘terroristen’, maar rebellen die tegen wrede dictaturen streden. Fundamentalisten zijn echter een monster van Frankenstein dat slecht te controleren valt en zich uiteindelijk tegen de meester zelf keert. De destabilisering van de regio en het steunen van islamitisch fundamentalisme hebben de chaos nu naar Europa zelf gebracht.
Er is een oorlog gaande in Europa. In tegenstelling tot wat Le Pen en Wilders beweren, is dit echter geen oorlog tussen het Westen en de Islam. Het is een oorlog van de heersende klasse tegen de arbeiders, werklozen en jongeren. Alle verworvenheden uit het verleden worden afgebroken, om te betalen voor een crisis van het kapitalisme. De sociale zekerheid, de zorg, toegankelijk onderwijs en ook democratische rechten zelf worden afgebroken. De heerschappij van de bankiers, multinationals en verzekeringsmaatschappijen blijft in stand. Hun winsten zijn hoog, hun bonussen zijn gegarandeerd. Hoe kunnen we in vredesnaam spreken over ‘nationale eenheid’ in een maatschappij met tegengestelde klassenbelangen?
Zowel de islamitisch fundamentalisten als de rechtse nationalisten in het Westen spelen een verdelende rol. Deze verdeeldheid houdt enkel de macht van de heersende klasse in stand. Zij zijn dan ook twee zijden van dezelfde reactionaire munt. Islamitisch fundamentalisme is immers niet tegengesteld aan het Westerse imperialisme, zoals het zelf claimt. Het is vele malen in de geschiedenis gesteund door het Westerse imperialisme, van Libië tot Afghanistan, van Syrië tot Indonesië. Het gaat hier immers niet om cultuur of godsdienst, maar om macht en materiële belangen.
De oplossing moet van links komen. In plaats van mee te gaan in de logica van ‘nationale eenheid’, is het nodig om te wijzen op de tegengestelde belangen tussen die van de banken, verzekeraars en grote bedrijven, en die van de werkende klasse. Voor die laatste is eenheid van groot belang. Geen nationale eenheid, maar klasseneenheid. Het is aan de arbeidersbeweging en de linkse partijen om hiervoor te strijden. Niet enkel onder de reeds georganiseerde lagen, maar ook onder de ongeorganiseerde lagen, zoals de jonge moslims in de arme buitenwijken. Wat hiervoor nodig is, is een socialistisch programma dat perspectief biedt op en strijd voor een betere wereld zonder ongelijkheid, discriminatie en oorlog.
