Sorry We Missed You is de nieuwste film van de linkse Britse regisseur Ken Loach. Zoals zijn andere films, gaat deze de sociale kritiek niet uit de weg en laat ze de werkende klasse zien op realistische wijze: als gewone mensen die een dagelijkse strijd voeren om rond te komen en hun leven te leiden, met alle problemen die zij daarbij tegenkomen.
In deze film is dat opnieuw het geval, waarin we de problemen zien rond hoofdpersoon Ricky, een Noord-Engelse pakkettenbezorger die als schijnzelfstandige werkt. Het toont goed aan wat de echte situatie is rond zoveel precaire arbeiders die op ‘zelfstandige basis’ werken. Ze zijn zogenaamd ‘eigen baas’, maar werken voor een enkel bezorgbedrijf waar zeer strikte normen heersen.
Als ze ziek zijn, moeten ze zelf een vervanger regelen om hun bezorgronde te rijden. Als ze te laat zijn, moeten ze een boete betalen. Gevallen van schade zijn ongedekt en moeten ook door de bezorgers zelf betaald worden.
Ze moeten zelf een busje aanschaffen, want dat is goedkoper dan het te leasen van het bedrijf. Om dit te kunnen betalen, moet Ricky echter zijn vrouw Abby overtuigen om haar auto te verkopen. Zij is werkzaam in de thuiszorg en heeft deze nodig om van klant naar klant te gaan. Omdat ze nu met het OV moet, is er nog meer druk om korter bij de klant te blijven en te bezuinigen op de menselijke kant van het vak. We zien in deze film dus ook direct de effecten van het ‘efficiency’- en marktdenken in de zorg.
Tegenwoordig zijn veel mensen gewend dat winkels langer open zijn dan vroeger. Als ze dan toch gesloten zijn, dan zijn er altijd mogelijkheden om iets online te kopen. De gevolgen van deze gig economy van 24/7 online shopping en precaire contracten zijn veel groter dan de meeste mensen direct zien. Het leidt tot extreme uitbuiting en de vernietiging van enige vorm van zekerheid. De onzekerheid van Ricky’s werk leidt dan ook tot steeds meer problemen voor niet alleen hem, maar voor zijn hele gezin.
Door enkel de problemen (op zeer pakkende wijze) te tonen, en te laten zien hoe individuele oplossingen van Ricky steeds falen, zijn er na afloop veel recensies en columns geweest over hoe ‘we met z’n allen moeten nadenken over wat we wel niet allemaal online kopen’. Dit is natuurlijk deels waar: het is altijd goed om hierbij stil te staan en te realiseren dat een paar klikjes op een website grote effecten in de offline-wereld kunnen hebben. Het is echter niet waar dat het aanpassen van het consumptiegedrag direct alles verbetert. Echte verandering vindt enkel plaats wanneer mensen georganiseerd terugvechten.
De enige ‘kritiek’ die we kunnen geven is dan ook dat Ken Loach in deze film niet laat zien hoe mensen collectief kunnen terugvechten, iets wat hij in sommige andere films wel doet. Kapitalisme is een winstgedreven systeem dat altijd uit is op zoveel mogelijk kostenbesparing om zo de winsten te kunnen verhogen. Het is echter mogelijk om terug te vechten en ook mensen in deze sectoren te organiseren in een vakbond, zoals we de laatste jaren bij Amazon en UPS zien.
Niettemin is dit een goede, ruwe en kritische vertoning van de gig economy en de uitbuiting van pakkettenbezorgers en thuiszorgmedewerkers. Het zien van deze film doet je nadenken over het economisch systeem waar we in leven. Een aanrader.
