Op 8 januari werd India volledig stilgelegd, doordat 250 miljoen mensen zich aansloten bij een algemene staking. Deze werd uitgeroepen door de tien centrale vakbonden die hun eisen kenbaar maakten aan het regime van Modi. De nationale secretaris van de CITU (centrum van Indiase vakbonden), A.R. Sindhu, vertelde de media dat vijftien staten volledig tot stilstand werden gebracht.
Arbeiders in de publieke sector in de meeste departementen in het land staakten allemaal, net als die in de zware industrie en auto-industrie. Volgens inschattingen staakten er ongeorganiseerde arbeiders, op veel plaatsen samen met handelaren, en de meeste van hen gingen de straat op om in het hele land aan demonstraties deel te nemen. Het openbaar vervoer staakte en verstoorde de dagelijkse activiteit; marcherende demonstraties blokkeerden snelwegen en sporen. Veel banken, waaronder alle openbare banken in het land, legden het werk neer. Verenigingen van bankmedewerkers, zoals All India Bank Employees’ Association (AIBEA), de bankfunctionarissenbond AIBOA, naast BEFI, INBEF, INBOC en anderen hebben zich aangesloten en hun eisen bekendgemaakt. De banken worden geconfronteerd met privatisering door de Modi-regering, waardoor honderdduizenden hun banen verliezen.
Ook op het platteland werden er gigantische demonstraties gehouden, door landarbeiders die zich voor het eerst in groten getale bij stakingen aansloten. Het All-India Kissan Sangharsh Coordination Committee (AIKSCC) is een overkoepelende organisatie die bestaat uit 175 boeren- en landarbeidersorganisatie welke volhartig meedeed aan de staking.
In de afgelopen jaren is de economische situatie in het land verslechterd: meer dan vijf miljoen mensen zijn werkloos geworden in slechts de afgelopen twee jaar. Het werkloosheidscijfer is hoger dan ooit. Volgens een rapport zijn 73 miljoen mensen, 7,3% van de bevolking, werkloos. In de steden is het 8,9%. Omdat de lonen daardoor zijn gedaald, eisen de stakers een minimumloon van 21,000 roepies per maand. Het huidige minimumloon is schandalig laag en wordt meestal zelfs niet aan arbeiders uitbetaald. Verder eisen ze, naast andere economische eisen, reguleringen voor contractarbeiders en dagloners, een einde aan de privatiseringen en directe buitenlandse investeringen in de spoorwegen, defensie, kolenindustrie en andere sectoren. Landarbeiders en boeren kwamen met extra eisen zoals een betere prijs voor hun producten, en kwijtschelding van hun schulden die elk jaar tot duizenden zelfmoorden leiden.
De vertraging van de economie raakt de armen ook hard. Naast baanverlies en inflatie worden zij opgezadeld met nieuwe belastingen, zoals de Generation Skipping Tax. De regering heeft tevens de rijken fraaie cadeautjes gegeven, zoals de verlaging van de vennootschapsbelasting van 30% naar 22%, wat neerkomt op $20 miljard aan steun voor de rijken voor dit arme land. Deze maatregel heeft echter ook niet de groei van het bruto binnenlands product geholpen, welke rond de 5,8% hangt, het laagste in zes jaar en 7% minder dan in de voorgaande periode.
De groei van het bbp heeft nooit welvaart gebracht aan miljoenen arbeiders, die gedoemd waren om te leven in armoede en misère en geconfronteerd werden met enorme aanvallen en uitbuiting door de rijken, door verlagingen van het reële loon en een toename in werkuren. De vertraging heeft echter nog meer chaos veroorzaakt en de middenlagen van de bevolking richting de armoede geduwd. De mensen die net boven de armoedegrens leefden, zijn in groten getale onder de armoedegrens geduwd. Nu zijn de massa’s in woede uitgebarsten en in verzet gekomen tegen deze maatregelen tegen het volk.
Dit was de negentiende algemene staking in India sinds de grootschalige privatiseringen en bezuinigingen die in de jaren negentig begonnen. Elk jaar doen er steeds meer lagen van de arbeiders- en plattelandsbevolking mee. Vorig jaar deden 200 miljoen mensen mee aan een staking op 8-9 februari en dit jaar dus meer dan 250 miljoen, in het bijzonder op het platteland.
Het belangrijkste kenmerk van deze staking is echter dat deze werd georganiseerd in samenspel met een grootschalige landelijke beweging tegen een nieuwe burgerschapswet van de Modi-regering. Dit heeft een politiek debat gecreëerd in deze stakingsbeweging, terwijl deze zich voorheen beperkte tot economische eisen. Dit laat een kwalitatieve verandering in de arbeidersbeweging zien: op veel plaatsen hebben de demonstranten en sommige vakbonden de eis aan hun eisenpakket toegevoegd om de wet af te schaffen. Ook veel studenten deden voor het eerst mee. Zeker zestig universiteitscampussen in het hele land hebben hun solidariteit met de stakers kenbaar gemaakt en hun eigen eisen gesteld, en strijden tegen repressie door de regering. Dit blaast de studentenbeweging in India, welke te maken krijgt met gruwelijke repressie door de regering en haar handlangers in de studentenvleugel van de BJP en de RSS, nieuw leven in.
Massabeweging tegen de burgerschapswet
In december kreeg de regering van Modi het voor elkaar om een nieuwe burgerschapswet door te voeren, die de weg vrijmaakte voor een proces waardoor alle 1,3 miljard inwoners zich geheel opnieuw moeten laten registeren. Als zij hiervoor niet in aanmerking komen, zijn zij illegaal en zullen zij naar speciale detentiecentra worden gebracht. De nieuwe wet, die Citizenship Amendment Act (CAA) wordt genoemd, stelt de regering in staat om een nieuw register voor Indiase burgers te creëren, het Nationaal Burgerregister (National Register of Citizens, NRC) en identiteitskaarten uit te geven die voldoen aan het criterium. Dit proces zal beginnen in april. Een geplande census zal worden gebruikt waarin een Nationaal Bevolkingsregister (National Population Register, NPR) zal worden gecreëerd door het invullen van verschillende formulieren. Burgers zullen worden gevraagd waar zij zijn geboren, wanneer hun ouders zijn geboren en wat hun ouders’ laatste adres was. Deze informatie zal dan worden gebruikt om het NRC-proces te volvoeren, waarbij iedereen alle benodigde documenten moet tonen om diens burgerschap te bewijzen. Als iemand een document niet kan tonen, hebben de autoriteiten het recht om iemand het burgerschap af te pakken en hen naar een detentiecentrum te sturen.
De regering van Modi zegt dat dit wordt gedaan om onderdrukte religieuze minderheden in Pakistan, Bangladesh en Afghanistan burgerschap te geven. In de nieuwe wet wordt gezegd dat mensen die behoren tot een minderheid in deze landen, waar de meerderheid van de bevolking moslim is, Indiaas burgerschap kunnen verkrijgen. De wet noemt alle geloven - het hindoeïsme, boeddhisme, jaïnisme, sikhisme, zoroastrianisme en het christendom - behalve de islam, omdat men zegt moslims niet worden onderdrukt in deze landen. Zelfs als we even niet kijken naar de kwalijke aard van deze wet, is het duidelijk dat elke Indiase burger met authentieke documenten moet bewijzen dat hij of zij in India mag wonen, anders wordt hun het burgerschap afgepakt van het land waar zij en hun voorouders eeuwenlang hebben gewoond. Verder is het volgens demonstranten zo dat als Modi werkelijk zoveel gaf om de onderdrukten, de wet niet, zoals nu het geval is, zou mogen zwijgen over de onderdrukte hindoeïstische Tamils in Sri Lanka en de moslimminderheden in Myanmar en China. Natuurlijk worden er ook veel moslims onderdrukt in Pakistan, Bangladesh en Afghanistan en zij worden niet beschermd. Modi wil deze wet gebruiken om de rechtse Hindoetva [hindoenationalisme] voort te zetten. Het doel is om de klassenstrijd te ondergraven en een reactionaire laag op te zwepen en achter het regime te krijgen.
Deze praktijk wordt al uitgevoerd in de oosterse staat Assam, waar aan het eind van de eerste ronde, zes miljoen mensen illegaal werden verklaard. Na talloze rechtszaken is dit teruggebracht tot twee miljoen. Nu worden er detentiecentra in heel Assam opgebouwd, waar deze mensen naartoe zullen worden gebracht om daar weg te kwijnen. Duizenden zijn nu al gestorven in deze centra vanwege de slechte omstandigheden. De Modi-regering heeft ontkend dat deze kampen voor deze mensen worden opgezet, maar er zijn rapportages verschenen waaruit blijkt dat er wordt land wordt aangeschaft en geld wordt uitgetrokken om kampen te bouwen in veel delen van het land. In Karnataka, in het zuiden, wordt een centrum gebouwd in de buurt van Bangalore, en er wordt land verworven in Maharashtra en West-Bengalen.
In Assam hebben deze praktijken de hele bevolking in wanorde gestort en worden de mensen gedwongen om de hele dag in lange rijen te staan om hun identiteit te bewijzen en aan te tonen dat ze vóór 25 maart 1971 in deze staat woonden. Dat is de datum waarop het Pakistaanse leger het toenmalige Oost-Pakistan binnentrad en een oorlog begon die leidde tot het ontstaan van Bangladesh op 16 december 1971. Het wordt aangenomen dat miljoenen mensen de grens toentertijd overstaken door toedoen van de gruweldaden van het Pakistaanse leger en zich vestigden in Assam, waarmee ze de demografie van Assam veranderden. De resultaten hebben echter aangetoond dat degenen die toen migreerden vooral hindoes waren die vervolging vreesden – en geen moslims, zoals de BJP verkondigt. Nu, volgens de nieuwe wet, krijgt iedereen burgerschap behalve de moslims, die worden teruggestuurd.
Dit beleid is begonnen in Assam in 2011, vóór de Modi-regering (in opdracht van het Hooggerechtshof van India), maar is nu verworden tot een regelrechte ramp die de nationale en religieuze kwesties in Assam weer aanwakkert. Er werden enorme protesten georganiseerd in Assam nadat de resultaten van deze registratie werden aangekondigd, aangezien de plaatselijke Assamezen geloofden dat ze in aantal ingehaald zouden worden door de Bengaals sprekende bevolking en dat ze een minderheid in hun eigen staat zouden worden. Een groot deel van de moslimbevolking is zich ook aan het organiseren rond hun eigen leiders en protesteert tegen hun uitsluiting van burgerschap. Er is felle repressie uitgevoerd tegen deze protesten en tenminste één student is gedood door kogels die afgevuurd werden door de lokale politie. De studenten staan aan de voorhoede van deze strijd en protesteren, geconfronteerd met deze brute verdeel-en-heerstactieken, tegen alle mainstream politieke partijen.
Deze situatie heeft ook een doos van Pandora geopend in alle andere kleinere staten van Noordoost-India, welke één van de meest diverse bevolkingen van de planeet heeft – en sommige hebben zelfs pro-afscheidingsbewegingen gezien in de afgelopen decennia, in het bijzonder in de noordelijke staat Nagaland. Er zijn enorme protesten geweest tegen deze nieuwe wet in Manipur, Meghalaya, Tripura en andere staten. Miljoenen mensen zijn de straat op gegaan, aangezien ze onder deze wetten een gure toekomst verwachten voor zichzelf en hun kinderen.
De beweging heeft zich sindsdien over het hele land verspreid, aangezien deze nieuwe wet op de gehele bevolking wordt opgelegd en de deur zal openen voor de vervolging van politieke tegenstanders van de BJP en de RSS. De corruptie, omkoping en apathie in de staatsdepartementen betekenen dat elke burger door een lang en kwellend proces moet om zich te registreren, wat meerdere jaren kan duren. Indien onsuccesvol, kunnen mensen eindigen in detentiecentra. De demonstranten zeggen dat deze detentiecentra lijken op de concentratiekampen van Hitler en dat ze tot hun laatste adem tegen deze wetten zullen vechten.
Studenten op de voorgrond
Er zijn tegen deze wet in iedere staat van het land massaprotesten gehouden, waaraan honderdduizenden deelnamen. In Delhi sloeg de politie op 15 december een protest neer van de studenten van de Jamia Millia Islamia-universiteit, waarbij ze de studenten aanvielen met wapenstokken en traangas. De politie trad zelfs de hostels en de bibliotheek binnen en sleepte studenten naar buiten om ze in elkaar te slaan. Velen werden gearresteerd en naar de gevangenis gestuurd op basis van verzonnen aanklachten. De leiders van de BJP noemen deze studenten stads-Naxals en terroristen gesteund door Pakistan en steunen het politiegeweld openlijk. Sindsdien heeft de beweging zich naar andere universiteiten verspreid, niet alleen in Delhi maar door het hele land, en komen er ook gewone burgers protesteren tegen deze brute maatregelen. De regering probeerde deze beweging met extreem geweld te verpletteren en op veel plaatsen werden internet- en mobiele telefoondiensten afgesloten om de demonstraties te verstoren. Op bepaalde plaatsen werd Sectie 144 van het Indiaas strafrecht gehandhaafd, welke samenscholingen van meer dan vier mensen verbiedt en ieder protest illegaal maakt. Deze wet werd ingevoerd en gebruikt door de Britse imperialisten in India en wordt wederom benut door het regime van Modi om de beweging tegen zijn draconische beleid te vermorzelen.
In de grootste staat, Uttar Pradesh (UP), waren de protesten enorm en viel de politie de demonstranten op brute wijze aan, onder het leiderschap van de rechts-reactionaire hoofdminister van de BJP, Yogi Adityanath. Er zijn bij deze protesten tot nu toe meer dan 28 mensen gedood door de politiekrachten in het hele land, maar 19 van deze komen uit UP. In Meerut, een stad in UP, kwam de politie de woningen van mensen binnen en sloeg ze willekeurig op mannen en vrouwen om alle vormen van ongehoorzaamheid de kop in te drukken. In vele steden in UP schoot de politie met scherp om de menigtes uiteen te drijven, wat vele doden tot gevolg had. Maar ondanks al deze draconische maatregelen leeft de beweging nog steeds en beweegt ze voorwaarts.
Een belangrijk kenmerk van deze beweging zijn de protesten in de industriële stad Mumbai. Deze grote stad is in het verleden een centrum van linkse politiek en de vakbeweging geweest. In recente tijden heeft rechtse, reactionaire politiek het echter overgenomen, met de intolerante Bal Thackery en nu zijn zoon in leidende politieke posities. Het werd wel gezegd dat het leven zó druk en zó vervreemdend is dat niemand hier tijd voor politiek heeft. Maar na een lange periode van inactiviteit zijn er nu grote protesten uitgebroken in Mumbai tegen deze reactionaire wet en zijn er in deze belangrijke stad miljoenen mensen gemobiliseerd. Er werden in Dharavi, één van de grootste sloppenwijken van Azië, massaprotesten gehouden, maar ook op het veld van Azad Maidan [een sportpark in Mumbai – red.] zijn er grote openbare vergaderingen gehouden. Zelfs sommige filmsterren en beroemde regisseurs zijn uit hun luxueuze leven gestapt en hebben zich bij deze protesten gevoegd. Maar ook hier leiden de studenten de voorhoede, met honderden die tegen dit onrecht in beweging komen.
In Bangalore, Hyderabad, Chennai en andere zuidelijke steden zijn enorme protesten gehouden waaraan honderdduizenden deelnamen. Deze protesten werden hoofdzakelijk geleid door communistische partijen en andere linkse organisaties. In Hyderabad staat een rechtse moslimleider, Asaduddin Owaisi, aan het hoofd van de beweging die een protest van meer dan 50.000 mensen leidde in deze stad, waarin hij ook een parlementslid is. In de oostelijke staat Bihar zijn ook enorme protesten gehouden. Eén zo’n protest werd geleid door een studentenleider van JNU [Jawaharlal Nehru University – red.]. Hij is nu ook een leider van de CPI [Communist Party of India – red.] en was kandidaat van het Begusarai-district in de laatste algemene verkiezingen.
In West-Bengalen is de kwestie acuter, omdat de wet de aandacht vestigt op de migraties vanuit Bangladesh en dit proces het lot van al die migranten zal bepalen. De ineenstorting van de linkse regering meer dan 10 jaar geleden heeft een politieke situatie geopend waarin de hoofdzakelijke politieke rivalen nu de rechtse heersende partij Trinamol Congress (TMC), geleid door hoofdminister Mamta Banerjee, en de BJP zijn. In de onlangs gehouden algemene verkiezingen, van april vorig jaar, werd in deze staat het hevigst gevochten tussen deze twee rechtse partijen, waarbij aan beide kanten tientallen politieke werkers werden gedood. De BJP gebruikt haar onverdraagzaamheid en Hindoe-chauvinistische politiek om de nachtmerrie van de opdeling van 1947 op de voorgrond te zetten, teneinde meer en meer steun te verwerven. Dit wordt tegengewerkt door een ander soort rechts-nationalistische retoriek van het TMC. De nieuwe wet heeft deze bittere rivaliteit naar een nieuw niveau getild en de overheden van de staat en van de natie hebben de messen getrokken in voorbereiding op de staatsverkiezingen van volgend jaar. Maar ondanks dit alles is de studentenbeweging nog steeds voorwaarts gegaan, geleid door studenten van de Jadavpur-universiteit, en protesteert ze tegen deze discriminatoire wet.
In Delhi, en in andere noordelijke staten, werden ook vele protesten gehouden. Het Saheen Bagh-gebied van Delhi zag een continue sit-in van moslimvrouwen op de hoofdsnelweg, ondanks een straffe periode van kou. Veel studenten- en politiek leiders hebben deze sit-in toegesproken en hebben via hun eisen hun solidariteit getoond.
Zwakte van oppositiepartijen
De oppositiepartijen door het land heen hebben in het algemeen een zwakke respons tegen deze wet gegeven. In feite zijn ze blootgelegd voor het oog van de massa’s, die in groten getale op de been zijn om te protesteren tegen de Modi-regering. De Congrespartij heeft verbale oppositie geuit tegen deze wet en heeft met tegenzin deelgenomen aan de protesten. Priyanka Gandhi, leider van de partij, heeft aan sommige protesten in UP meegedaan en heeft de woningen bezocht van enkele mensen die geraakt zijn door politiegeweld, maar de partij heeft geen alomvattend alternatief voor deze wet gegeven. In de recente periode is Congres significant opgeschoven richting extreemrechts om de Hindoestem van Modi weg te winnen en terug te keren naar de macht. In de belangrijke staat Maharshtra steunen ze de quasi-fascistische Shiv Sena om een coalitieregering tegen de BJP te vormen, waarbij ze steun verlenen aan Uddhav Thackeray als hoofdminister. Bij de laatste algemene verkiezingen werd het leiderschap duidelijk aan de extreemrechtse kant gezien, in een poging om de Hindoestemmers te plezieren door verscheidene tempels te bezoeken. De partij is niet alleen significant afgeweken van haar zogenaamde secularisme, maar omarmt ook volledig het rechtse beleid dat nu wordt uitgevoerd door het Modi-regime. Alle economische en politieke beleidskeuzes van het Modi-regime werden in feite opgeschreven gedurende het Congres-regime en de tactieken van verdeel-en-heers zijn ook dezelfde als die gebruikt werden door Congres tijdens haar machtsperiode. Het enige verschil is dat de crisis van de kapitalistische economie, en van het systeem als geheel, de Indiase staat een nooit eerder gezien pad op heeft geduwd.
Veel analisten vergelijken de huidige, wrede aanvallen op demonstranten door het Modi regime met de Noodtoestand van Indira Gandhi in 1973. Ook toen belandde de oppositie achter tralies, en werden demonstraties en protesten wreed onderdrukt. Dit leidde tot de val van Indira Gandhi’s regering in de daaropvolgende verkiezingen, en de fusie van de oppositiepartijen tot de Janata Partij, welke enige tijd regeerde. De massabeweging van de jaren ‘70 bracht uiteindelijk ook de BJP voort, naast vele regionale politieke partijen door heel India. De BJP leidde de oppositie onder het regime van de Congrespartij in de daaropvolgende decennia. De huidige massabeweging heeft veel overeenkomsten met de beweging uit die tijd, aangezien het een combinatie is van alle vormen van oppositie, van uiterst rechts tot links. Er zijn echter ook belangrijke kwalitatieve verschillen. Het grootste verschil is de bedorvenheid van het hele politieke spectrum, tezamen met de pure zwakte van het Indiase kapitalisme, zonder uitzicht op herstel in de nabije toekomst.
Niet alleen is de Congrespartij er niet in geslaagd om de beweging van leiderschap te voorzien (waarbij alle hoop op haar wederopbloei is vergaan), ook zijn veel regionale partijen ontmaskerd in deze beweging. In UP waren de regionale partijen Smajwadi Party (SP) en Bhojan Smaj Party (BSP) sleutelspelers in de staatspolitiek. Deze partijen regeerden de staat enkele decennia met behulp van kastenpolitiek. Maar ook zij hebben zich niet opgeworpen om zich tegen deze wet te verzetten, en zijn voornamelijk stille toeschouwers geweest. Ook in andere staten hadden veel regionale partijen de mogelijkheid om het leiderschap van de beweging op zich te nemen, en de BJP in hun respectievelijke kiesdistricten te verpletteren, maar deden dit niet. In Maharashtra gaf Shiv Sena wat verbale oppositie, maar bleek ook niet in staat om leiderschap te tonen. Dit heeft tot de situatie geleid waarin vele nieuwe gezichten en leiders opkomen, zowel op staats- als nationaal niveau, om deze beweging te leiden.
Voor de arbeidersstrijd!
Het is belangrijk om de aard van deze beweging uit te lichten. Op dit moment is deze nog onbepaald, met veel deelnemende richtingen, van uiterst rechts tot links. Een belangrijke nadruk wordt door de beweging gelegd op de seculiere basis van de Indiase grondwet, en dat nieuwe wetten deze basis hebben opgeheven, en dus in tegenstrijd met de geest van de grondwet zijn. De meeste analisten, commentatoren en leiders van de beweging betuigen steun aan wat zij zien als de democratische waarden van de Indiase grondwet en het land als geheel, en proberen de Indiase democratie te verdedigen tegen de toe-eigening van de fascist Modi. De voornaamste slogan van de beweging is Azaadi (vrijheid), wat vrijheid van vereniging, vrijheid van meningsuiting en vrijheid om te leven betekent. De linkse leiders hebben hier de strijd tegen armoede, werkloosheid en ongeletterdheid aan toegevoegd. Studenten dragen revolutionaire poëzie voor in de openbare bijeenkomsten, in het bijzonder van de Urdu-dichter Faiz Ahmed Faiz en de legendarische Habib Jalib. Afbeeldingen van Bhagat Singh worden in groten getale gedragen tijdens de protesten, door de studenten die zich als volgeling van hem zien.
Maar ondanks dit staat de beweging grotendeels in het teken van democratische eisen en religieuze harmonie in het land. De sprekers op de grote openbare bijeenkomsten zeggen dat de discriminerende wet tegen moslims een belediging van de Indiase grondwet is, en dat moslims net zo goed onderdeel zijn van het land als mensen van andere godsdiensten. Velen roepen op tot eenheid tussen de mensen van de verschillende religies om tegen deze wet te strijden. Ook hebben de leiders van sommige Dalit-organisaties, zoals de Bhim Army, hun solidariteit richting moslims uitgereikt in de protesten, en daarbij om eenheid tussen de onderdrukte mensen van verschillende religies en kasten gevraagd. Posters van Ambedkar zijn ook in grote aantallen zichtbaar tijdens de demonstraties. Maar ook dit alles speelt de heersende klasse in de hand, die onverdraagzaamheid en religieuze haat gebruikt om de werkende klasse te verdelen, en de heerschappij van het kapitaal al ruim een eeuw te handhaven.
Echte eenheid kan niet worden bewerkstelligd door mensen te onderscheiden op basis van religie, en vervolgens pogingen te doen om ze bij elkaar te brengen. Dit kan alleen door een eenheid op basis van klasse te bouwen. De heersende klasse van India bestaat uit mensen van alle religies en kasten, en het is belangrijk om deze strijd te voeren op een echte klassenbasis. Zowel de BJP als de Congrespartij zijn partijen van de heersende klasse, evenals vele andere regionale partijen. Al deze partijen hebben verscheidene middelen gebruikt om de heerschappij van het kapitaal voort te zetten, en de massa door heel India uit te buiten. De communistische partijen zijn gedegenereerd, en hebben de werkende klasse op hun manier onderdrukt. Deze partijen tonen geen weg vooruit voor de onderdrukte nationaliteiten in India. Zeker in Kashmir, maar ook in Assam, hebben deze partijen geen idee over het nationale vraagstuk, en hebben ze geen programma tegen de nationale onderdrukking door de Indiase staat.
Alle discussie over de hoogste rol van de seculiere Indiase grondwet beperkt de beweging ook binnen de grenzen van burgerlijk nationalisme en versterkt alleen maar de heerschappij van het kapitalisme in India. Het is tijd om verder te gaan dan de smalle grenzen van de burgerlijke Indiase grondwet, die ontworpen is om de belangen van de bezittende klasse te verdedigen tegen de werkende klasse. De nieuwe reactionaire wet en ander beleid van de Modi-regering zijn slechts een symptoom van de teloorgang van het kapitalisme, wat niet meer teruggebracht kan worden tot het oude niveau. De noodlijdende Indiase economie kan zich op geen manier herstellen tot het niveau van de jaren ‘70 en ‘80, en zal miljoenen mensen de armoede in trekken. Elke poging om deze economie op kapitalistische basis te hervormen zal alleen de kapitalisten en hun enorme vermogens redden, terwijl er miljoenen meer de armoede in worden gedrukt. In de naoorlogse periode, een periode van relatieve economische opgang, had de Indiase grondwet de kracht om het land stabiel te houden. Maar het kan die rol niet langer spelen, en pogingen om deze te hervormen leiden enkel tot reactionaire explosies op religieuze, nationale of kaste gronden, op een schaal die we nog niet gezien hebben. De recente aanvallen op de bewoners van Kashmir door de Modi-regering laten de werkelijke bedoelingen van de Indiase heersende klasse zien, en zullen worden gevolgd door vergelijkbare draconische aanvallen op andere onderdrukte nationaliteiten. De enige weg vooruit, uit deze afgrond, is een strijd die alle onderdrukte nationaliteiten en kasten verenigd op basis van klasse, die het kapitalisme omverwerpt en een nieuwe socialistische arbeidersstaat opbouwt, met een nieuwe grondwet die niet de belangen van de grote bedrijven dient.
Alleen in een socialistische geplande economie, geleid door een arbeidersstaat, kunnen alle mensen in India leven zonder armoede, ellende en werkloosheid. Onderdrukking op basis van nationaliteit en religie zullen ook tot het verleden behoren, wanneer de burgerlijke staat wordt vervangen door een arbeidersstaat door revolutie. In een burgerlijke staat worden verschillen continue gebruikt om de massa te verdelen en te onderdrukken. Een socialistische transformatie in India zal het revolutionaire potentieel van de arbeidersklasse in de gehele regio en de wereld tot openbaring brengen. De arbeidersklassen van Pakistan, Bangladesh en andere landen zullen de leiding van de Indiase arbeiders volgen en naar voren komen om de gehate, kunstmatige grenzen, die getrokken en beschermd zijn door imperialistische machten, te beëindigen, en zullen een socialistische federatie van Zuid-Azië bouwen, als een stap richting een socialistische wereldfederatie.
