Dit artikel over Israëls militaire acties tegen Gaza is geschreven op 13 juli. Intussen is het aantal burgerslachtoffers verder opgelopen tot meer dan 200, terwijl Israël nu ook een grondoffensief is begonnen.
Een storm van bommen en raketten is door de Israëlische regering losgelaten op de burgerbevolking van Gaza. De afgelopen dagen heeft meer dan 400 ton explosieven doelen geraakt in de dichtbevolkte Gazastrook, waarbij tenminste 100 burgers de dood hebben gevonden. Ondertussen is de regio afgesloten van iedere vorm van hulp, omdat Egypte besloten heeft de smokkeltunnels af te sluiten. Dit maakt de situatie voor de burgerbevolking alleen maar ondragelijker.
De huidige escalatie van het bestaande conflict is veroorzaakt door de ontvoering van en moord op drie jonge kolonisten op 12 juni door een splintergroepering op de Westelijke Jordaanoever. Normaal gesproken zou dit incident worden gezien als weer een triest hoofdstuk in het decennia durende conflict tussen Israël en Palestina. Maar de dood van de drie tieners is door de regering van premier Benjamin Netanyahu gebruikt om het volk op te zwepen en de publieke opinie achter zijn militaire plannen te krijgen. Zonder direct bewijs werd de verantwoordelijkheid voor de moord neergelegd bij Hamas. Zij ontkenden elke betrokkenheid, maar dat weerhield de Israëli’s er niet van honderden Palestijnen die niets met de ontvoering te maken hadden, te arresteren. Hamas reageerde hierop door een reeks raketaanvallen uit te voeren, die op haar beurt weer worden gebruikt als excuus voor Israël om de Gazastrook te bombarderen. Dat de raketaanvallen van Hamas tot dusver nog niet één dode tot gevolg heeft gehad, terwijl er aan Palestijnse zijde 100 mensen zijn gestorven toont aan wie de ware agressor is in dit conflict. Dit beeld wordt versterkt als we de gegevens van de Israëlische mensenrechtenorganisatie BTselem in beschouwing nemen. Sinds januari 2009 zijn er 565 Palestijnen gedood, terwijl in diezelfde periode 38 Israëli’s het leven hebben gelaten.
Het opsommen van de gebeurtenissen is echter niet genoeg. Het geeft ons geen dieper inzicht in de achterliggende processen die hebben geleid tot de recente escalatie. De aanvallen op de Gazastrook komen voort uit de verzwakte positie van Israël. De grote troefkaart waar de Israëlische regering altijd op kon terugvallen was de steun van de VS. Deze machtige bondgenoot had een afschrikwekkend effect op de hen vijandig gezinde buurlanden. Maar de waarde van deze steun is de laatste jaren achteruit gehold. De machteloosheid van de VS met betrekking tot de crises in Syrië en Irak toont aan dat het Amerikaanse imperialisme aan kracht heeft ingeboet. Dit maakt Israël kwetsbaar. De escalatie van het conflict met Hamas dient dan ook begrepen te worden als een poging van Israël om zich te laten gelden in de regio. Bovendien vormt de hervatting van de vijandelijkheden een handige afleiding van de interne onrust, die in 2011 uitmondde in massademonstraties. Een oorlog vlak over de grens doet de bevolking haar onvrede over het politieke establishment en de haperende economie vergeten. Het aangewakkerde nationalisme zorgt echter voor een tweedeling binnen Israël zelf. De Israëlische Arabieren, 20% van de bevolking, hebben met grootschalige demonstraties gereageerd op de aanvallen op Gaza. De aanvallen hebben de solidariteit tussen de Palestijnen in Israël, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook aangewakkerd.
Hamas bevindt zich ironisch genoeg in ongeveer dezelfde positie. Na de machtsovername in de Gazastrook in 2007 presenteerde de beweging zich als het redelijke alternatief voor de corrupte Fatah. De steun van Iran, waar het traditiegetrouw op rekende, is verschoven naar rivalen zoals de Islamitische Jihad. Zeven jaar van Hamas-overheersing heeft de bevolking van de Gazastrook duidelijk gemaakt dat zij niet minder corrupt zijn dan Fatah. De beweging is niet langer geloofwaardiger in de ogen van de Palestijnen in Gaza. De raketaanvallen op Israël zijn een cynische poging om de geloofwaardigheid weer terug te krijgen.
In dit conflict is de Palestijnse bevolking het ware slachtoffer. Zij werden ooit uit hun thuisland verdreven en wonen sindsdien in vluchtelingenkampen of in overbevolkte stukjes land. Zij worden echter niet uit deze situatie gered door het afvuren van een paar raketten. Alleen een massabeweging binnen de Palestijnse bevolking kan verandering brengen in de status quo. Zij kunnen hierbij moed putten uit de revoluties in Egypte en Tunesië in 2011. De regimes van Mubarak en Ben Ali leken voor eeuwig stand te houden, maar uiteindelijk vielen zij ook. De huidige situatie in Israël en Palestina is onhoudbaar en zal vroeg of laat tot een oplossing gebracht moeten worden. Alleen het gezamenlijk optrekken van de Palestijnen in Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Israël zelf kan de Palestijnen haar thuisland terug geven. Alleen op basis van een klassenstandpunt, waarbij de massabeweging verbonden wordt met de beweging van de Israëlische arbeidersklasse, kan er een einde gemaakt worden aan de bezetting door het zionistische regime. Enkel met de omverwerping van de heerschappij van alle elites in de regio, en het oprichten van een socialistische federatie van het Midden-Oosten, kunnen de rechten van de Palestijnen en andere nationale minderheden in de regio gegarandeerd worden.
