De troepen van ISIS zijn de belegerde stad Kobane aan de Turk-Syrische grens aan het insluiten. Duizenden Koerden zijn in doodsangst naar Turkije gevlucht in een wanhopige poging om bevoorrading en versterking te halen, maar werden tegengehouden door het Turkse leger, dat aan het voorkomen is dat versterking, wapens en voorraden de grens overgaan. Terwijl de rest van het leger toekijkt, wordt de bevolking van Kobane bedreigd met een afschuwelijk bloedbad.
De troepen van ISIS zijn de belegerde stad Kobane aan de Turk-Syrische grens aan het insluiten. Duizenden Koerden zijn in doodsangst naar Turkije gevlucht in een wanhopige poging om bevoorrading en versterking te halen, maar werden tegengehouden door het Turkse leger, dat aan het voorkomen is dat versterking, wapens en voorraden de grens overgaan. Terwijl de rest van het leger toekijkt, wordt de bevolking van Kobane bedreigd met een afschuwelijk bloedbad.
Over heel Europa vinden demonstraties, bezettingen acties plaats van Koerdische betogers. In Turkije zelf hebben woedende protesten geleid tot bloedige veldslagen met de politie, waarbij tenminste twaalf mensen om het leven zijn gekomen. In Diyarbakir werden er twee mannen gedood toen islamistische groepen het vuur openden op betogers, terwijl er in Istanbul een demonstrant omkwam door een traangasgranaat die door de politie werd afgevuurd. Tot nu toe zijn er zeker twintig mensen gedood. De Koerden eisen dat de door de VS aangevoerde coalitie de luchtaanvallen op posities van ISIS intensiveert, en dat de Turkse krijgmacht de grens opent om versterkingen, bevoorradingen en ammunitie naar Kobane door te laten stromen, naar hun kameraden in Syrië. Dit is echter ijdele hoop.
De troepen hebben op brutale wijze gereageerd door de grens af te sluiten, waarbij zij traangas en rubberen kogels afvuurden zowel op Koerden die Syrië binnen trachtten te breken, als op Syrische vluchtelingen die naar Turkije vluchtten. Dit is geen verrassing voor ook maar iemand die de motivatie van de Turkse regering begrijpt. Het is een gegeven dat Turkije samenspant met ISIS. Erdogan is erg blij om de YPG (Volksbeschermingseenheden) verpletterd te zien worden door ISIS, en als de bevolking van Kobane in dit proces afgeslacht worden, dan is dat maar jammer. Het zal een les zijn voor alle Koerden die weigeren Turkije als hun Heer en Meester te zien.
De Turkse regering, de meester van de Ottomaanse hypocrisie uit het verleden, betuigt dat zij zeer graag de grens zou willen openen als de Syrische Koerden redelijk waren en Ankara’s voorwaarden zouden accepteren: geef jullie autonome kantons op, sluit jullie aan bij het Vrije Syrische Leger en sta Turkije toe om een ‘bufferzone’ in Noord-Syrië (West-Koerdistan) op te richten. Het brutale cynisme van de eisen toont de ware intenties van Turkije aan. Erdogan wenst de Koerdische autonomie in West-Koerdistan te verpletteren die mogelijk werd door het terugtrekken van Assads leger uit het noorden in juli 2012.
De oproep aan Turkije om te interveniëren om de Syrische Koerden te redden, is alsof men een vos vraagt om het kippenhok binnen te dringen om de kippen te redden. Erdogan zal de YPG-militie in Kobane niet redden, omdat zij links georiënteerd is en verbonden is met de PKK in Turkije. Hij heeft duidelijk gemaakt dat hij liever een uitgebreidere Islamitische Staat zou zien dan een geconsolideerd Koerdistan. De Turkse president heeft gesteld dat hij ISIS en de PKK als praktisch hetzelfde ziet. Zo is het dubbelzinnige besluit van het Turkse parlement waarbij het Turkse leger toestemming krijgt om ‘terroristen’ aan te vallen in Syrië, niet zozeer tegen ISIS als wel tegen de Syrische Koerden gericht!
In plaats van op te roepen dat Turkije en zijn imperialistische sponsors de Koerden moeten helpen, zouden we moeten eisen dat de Koerden de nodige steun gegeven moet worden om henzelf te helpen. Want in de laatste instantie zijn de enigen die een belang hebben in de strijd voor de Koerdische zaak, de Koerden zelf.
De contrarevolutionaire ISIS-bendes zijn niet slechts de vijanden van de Koerden. Zij zijn de vijanden van de werkende klasse en van alle progressieve elementen. Onder het zwarte vaandel van de reactie, zijn ze vastbesloten in het uitroeien van alle sporen van democratie, onderwijs en cultuur. De internationale arbeidersklasse heeft de taak om de krachten te hulp te schieten die tegen deze contrarevolutionaire monsters vechten.
Dit betekent echter niet dat we de acties van de imperialisten en de NAVO moeten steunen. De houding van de imperialisten riekt naar hypocrisie. Zij zijn zelf verantwoordelijk voor het bewapenen, aanmoedigen en financieren van de reactionaire bendes van jihadisten, in hun poging het regime van Assad omver te werpen. Deze walgelijke manoeuvre heeft zich tegen hen gekeerd. Net zoals de tovenaarsleerling, hebben de imperialisten krachten opgeroepen die zij niet kunnen beheersen. Nu staan zij voor een dilemma.
Een dolle hond kan in de hand bijten die hem voedt, en het zou niet de eerste keer zijn. Laten we onszelf eraan herinneren dat al-Qaida en Bin Laden bewapend, gesteund en gefinancierd werden door de CIA in hun strijd tegen ‘het communisme’ in Afghanistan. Zolang zij Russen aan het doden waren, werden zij afgeschilderd als ‘vrijheidsstrijders’, maar toen zij Amerikanen begonnen te doden werden zij terroristen. Nu moeten de mensen in Washington een manier vinden om ISIS te verslaan, maar zij weten niet hoe. De bevolking in de VS en Groot-Brittannië staat wantrouwend tegenover buitenlandse militaire avonturen, en politici moeten telkens over hun schouder kijken om de staat van de publieke opinie te bestuderen.
Ze hebben er allemaal op gehamerd dat “er geen mankracht op de grond zal zijn” (waarmee ze Amerikaanse of Britse mankracht bedoelen). Alles zal gedaan worden door ‘precieze luchtaanvallen’ welke, zo zeggen zij, geen onschuldige burgers zullen doden. Iedereen weet echter dat met luchtaanvallen alleen, deze oorlog of welke oorlog dan ook, niet gewonnen kan worden. Het is juist precies mankracht op de grond, wat er nodig is. De enige vraag is: wiens mankracht? De strijders van de YPG en PKK hebben laten zien dat zij gedisciplineerde en dappere strijders tegen ISIS zijn. Er is echter één probleempje. Zij zijn linksgeoriënteerd en hebben sterke banden met de PKK in Turkije, welke Ankara (en Washington en de EU) als een ‘terroristische’ organisatie ziet.
Terwijl de Amerikanen en Europeanen er geen afkeer van zouden hebben om de YPG/PKK als pionnen in hun strijd tegen ISIS te gebruiken, willen zij Turkije, een NAVO-lid, niet beledigen omwille van een paar duizend Koerden in Kobane. Intussen onderhoudt Erdogan vriendelijke betrekkingen met ISIS, welke gulle ladingen wapens en geld blijft ontvangen vanuit Saudi-Arabië en andere rijke Golfstaten, hoewel deze in theorie onderdeel zijn van de door de VS geleide coalitie tegen ISIS.
Zelfs voor de meest blinde der blinden moge het duidelijk zijn dat de Turkse regering iedere poging saboteert om de bevolking van Kobane te helpen, terwijl de zogenoemde ‘internationale gemeenschap’ de andere kant op kijkt, daarbij de rol negerend die Turkije, Saudi-Arabië en andere ‘bondgenoten’ spelen in het ondersteunen van ISIS. De ware betekenis van de vermeende Turkse overeenkomst om het terrorisme in Syrië te bestrijden, is een voorbereiding voor een Turkse inbeslagname van Syrisch grondgebied en het verpletteren van de YPG.
De PKK-leiders hebben zichzelf om de tuin laten leiden door het zogenaamde Turks-Koerdische vredesproces, wat van het begin af aan niets meer dan een klucht was. In ruil voor lege beloften in 2013, legden de PKK-leiders een eenzijdig staakt-het-vuren af en trokken zij het merendeel van hun strijders terug uit Turkije. PKK-leider Abdullah Öcalan blijft echter vastzitten in een Turkse gevangenis en er is niets bereikt, behalve enkele cosmetische hervormingen die niets fundamenteel veranderen.
Het was extreem naïef van de kant van Öcalan en de PKK-leiders om te denken dat Erdogan vertrouwd kon worden om in goede trouw te handelen. Deze cynische burgerlijke politicus heeft uitstekende betrekkingen ontwikkeld met de Koerdische leiders in Irak, om zo zijn handen te kunnen leggen op de olie, en als gevolg daarvan de Koerdische enclave in Noord-Irak in een marionettenstaat van Turkije te veranderen. Zijn houding tegenover de Koerden in Turkije en Syrië blijft echter onverbiddelijk.
Nu is het vriendelijke masker van Erdogan afgevallen, waardoor we het wrede gezicht van het Turkse despotisme zien. Het stranden van de vredesbesprekingen zal onvermijdelijk een hervatting van vijandelijkheden door de PKK betekenen. Öcalan heeft gewaarschuwd dat het vredesproces zal afhangen van het resultaat in Kobane. Hij heeft Turkije gevraagd om zijn inzet te tonen aan het voorkomen van de val van de stad. Het is echter dwaas om te denken dat Erdogan hem van dienst zal zijn.
Integendeel, de Turkse leider wenst vurig te zien dat Kobane valt en dat zijn de facto bondgenoten van ISIS de overwinning behalen. De slachting van burgers en het spreekkoor van hypocriete verontwaardiging dat er als gevolg vanuit de Westerse hoofdsteden zal zijn, zullen hem het perfecte excuus leveren om te doen wat hij altijd al wilde doen: het Turkse leger sturen om Kobane en het gebied eromheen in te nemen, en een zogenaamde bufferzone onder Turkse controle op te zetten. Dit zou neerkomen op een Turkse invasie van Syrisch grondgebied.
De hypocrieten in Washington, Londen, Parijs en Berlijn zullen hier niet al te veel over klagen. Ze zeggen nu al dat het idee van een ‘bufferzone’ de moeite waard is om te overwegen. Natuurlijk is dit een duidelijke schending van de nationale soevereiniteit van Syrië. Maar zoiets heeft hen er nooit van weerhouden om Irak of Afghanistan binnen te vallen, dus waarom zouden zij er nu wel aanstoot aan nemen? Door Turkije een stukje tegemoet te komen, krijgen ze wat ze willen: Turkse laarzen op Syrisch grondgebied. Die laarzen zijn niet bedoeld om de Syriërs of de Koerden te bevrijden, maar om alle sporen van Koerdische autonomie uit te wissen. De laarzen zullen in de nek van het Syrische volk worden geplant, waardoor ze onderworpen zullen worden aan een nieuwe tirannie.
Het agressieve beleid van Erdogan en zijn kliek in Syrië zal de oorzaak zijn van nieuwe rampen voor het Syrische, maar ook voor het Turkse volk. De gewelddadige demonstraties in Turkije zijn een waarschuwing voor wat de toekomst zal brengen. Als rechtstreeks gevolg van de imperialistische ambities van Erdogan en zijn bemoeizucht in Syrië, kan de bloedige burgeroorlog in dat land zich snel over Turkije verspreiden. Het falen van het 'vredesproces' en de explosie van Koerdische woede als gevolg van de slachting van hun broeders en zusters, zal tot uitdrukking komen in nieuwe en bloedige explosies.
Terwijl wij dit schrijven, ligt het lot van Kobane in de weegschaal. Op het laatste nippertje, toen de strijdkrachten van ISIS de stad al waren binnengedrongen en onder druk van de globale publieke opinie die niet kon vatten waarom er niets werd gedaan om de Koerden te helpen, heeft de NAVO een paar ineffectieve bombardementen uitgevoerd. Die bombardementen hebben de opmars van ISIS niet kunnen tegenhouden en hebben eigenlijk een puur cosmetisch karakter. De Britse minister van Buitenlandse Zaken kondigde aan wat voor iedereen al lang duidelijk was: “alleen bombardementen kunnen de val van Kobane niet vermijden”. Alleen de interventie van grondtroepen kunnen volgens hen ISIS stoppen.
De vraag is: waar moeten die grondtroepen vandaan komen? Turkse tanks hebben zich opgesteld langs de grens, maar hebben nog geen beweging gemaakt in de richting van de strijdkrachten van ISIS. Turkije heeft beloofd om de strijd aan te binden met ISIS, maar heeft een lange tijd ISIS geholpen opdat ISIS in Syrië het vuile werk van Turkije zou opknappen. Turkije helpt ISIS niet enkel door hun opzettelijke inactiviteit. Turkije weigert op een actieve manier de levering van wapens en benodigdheden aan de belegerde verdedigers van Kobane. Tegelijkertijd laat Turkije toe dat jihadistische strijders, die pro-IS zijn, Syrië binnen komen.
Zoals vraatzuchtige gieren die wachten tot hun prooi sterft, wachten de Turkse leiders op de val van de stad alvorens hun slag te slaan. Met de cynische medeplichtigheid van de Turkse regering en de moedwillige inactiviteit van de NAVO, is de zwarte vlag in Kobane al gehesen. Als ISIS erin slaagt om het heroïsche verzet van de Koerdische strijders te vertrappelen, zullen zij op een bloedige manier wraak nemen op de bevolking en de verantwoordelijkheid daarvoor moet stevig op de schouders van de gangsters in Ankara en hun bondgenoten van de internationale gemeenschap worden gelegd.
De strijders van de Volksbeschermingeenheden hebben moedig gevochten, maar hun munitie raakt op. ISIS daarentegen beschikt over Amerikaanse wapens, tanks en artillerie die ze hebben buitgemaakt van het Iraakse leger. Ondertussen laten Turkije en de door de VS geleide coalitie toe dat de slagers van ISIS een bloedbad aanrichten in Kobane.
De Amerikaanse Minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, heeft duidelijk gesteld dat het niet de doelstelling van de VS is om te verhinderen dat Kobane in handen valt van ISIS. Kerry zei tijdens een persconferentie met de Britse minister van Buitenlandse Zaken Phillip Hammond het volgende:
“Hoe vreselijk het ook is om te staan kijken op wat er in Kobane aan het gebeuren is, je moet een stap terug doen en het strategische doel begrijpen.”
“Ondanks de crisis in Kobane, zijn onze doelen steeds de infrastructuur en controlecentra geweest. We proberen IS te verhinderen om daar gebruik van te maken, niet enkel in Kobane, maar in heel Syrië en Irak.”
Met de ogen gericht op een dreigende catastrofe, moet het Koerdische volk de nodige conclusies trekken. De Koerden moeten op geen enkele manier denken dat de Koerdische nationale kwestie ook maar op een beetje hulp kan rekenen van de imperialisten, die de Koerden steeds hebben gebruikt voor hun eigen agenda om hen daarna terug bij het vuilnis te zetten. Die hoop kunnen ze maar beter laten varen.
Ze kunnen nog minder vertrouwen hebben in de 'onderhandelingen' met de criminele Turkse heersende kliek, die gespecialiseerd is in moord, foltering en onderdrukking van de arbeidersklasse en de Koerden. Enkel en alleen het Koerdisch volk zelf is in staat om voor haar eisen te vechten en ook resultaat te boeken. De enige bondgenoten van de Koerden in deze strijd zijn de uitgebuite massa's van de Turkse en internationale arbeidersklasse.
De eerste voorwaarde voor de bevrediging van de terechte nationale en democratische eisen van de Koerden is de vorming van een verenigd front met de Turkse arbeidersklasse tegen de gemeenschappelijke vijand. Het zijn niet enkel de Koerden die uitgebuit en onderdrukt worden door Erdogan en zijn bende. De massamanifestaties die vorig jaar het regime door elkaar schudden en die sindsdien herhaaldelijk hebben plaatsgevonden, tonen dat de arbeidersklasse ernaar streeft om de corrupte en roofzuchtige heersende kliek omver te werpen. De oplossing van de nationale kwestie in Turkije is rechtstreeks verbonden met de omverwerping van het kapitalistisch systeem.
De internationale arbeidersbeweging moet zich verzamelen om de Syrische Koerden te verdedigen die nu te maken krijgen met een genocidale afslachting. Er zouden manifestaties georganiseerd moeten worden in solidariteit met de Koerden. Tegelijkertijd mag er op geen enkele manier steun worden gegeven aan de door de VS geleide coalitie. Het zijn de imperialisten die verantwoordelijk zijn voor de creatie van IS en andere jihadistische monsters. We kunnen er niet op vertrouwen dat de imperialisten een ernstige strijd zullen voeren tegen ISIS en ze zullen ook nooit optreden om de belangen van de Koerden, het Syrische volk, de Palestijnen of welk volk in het Midden-Oosten dan ook, te verdedigen.
We moeten systematisch het criminele en agressieve beleid van de heersende Turkse elite onthullen. Ze voeren een dubieus beleid waarbij enerzijds de imperialisten van de NAVO worden gesteund en anderzijds ook wordt samengewerkt met ISIS voor hun egoïstische belangen in Syrië. De Turkse regering moet onder druk worden gezet om de grens te openen, zodat er wapens en bevoorrading in de belegerde stad terecht kunnen komen. We moeten ons op elke manier tegen elke suggestie voor het installeren van een 'bufferzone' verzetten. Die bufferzone dient immers als dekmantel voor een Turkse invasie.
- Arbeiders aller landen, verhef je stem tegen de afslachting van de Koerden!
- Vecht tegen de criminele acties van Turkije en haar NATO bondgenoten!
- De arbeidersbeweging moet geld inzamelen om het Koerdische verzet in Syrië te steunen!
- Bewapen de Koerdische strijders in Rojava (het Koerdische gebied in Syrië) om te vechten tegen de jihadistische contrarevolutie, de Turkse agressie en het imperialisme!
- Verwijder de PKK van de lijst van terroristische organisaties in de EU en de VS!
- Voor een rechtvaardige en democratische oplossing van de Koerdische nationale kwestie!
- Handen af van Syrië en Irak!
- Weg met het imperialisme!
- Arbeiders van de wereld, verenigt u!
Londen, 9 oktober, 2014
