De voorverkiezingen voor de Democratische kandidatuur bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn aan het uitdraaien op een tweestrijd tussen Joe Biden, de kandidaat van het establishment, en Bernie Sanders. Sanders stelt zich voor als een 'democratisch socialist'.
Zijn programma bevat onder andere door de staat georganiseerde gezondheidszorg (Medicare for all) en een minimumloon van 15$. Hij roept op tot een politieke revolutie. Aangezien hij tegelijkertijd beklemtoont dat hij de president wil zijn van de 99% gewone mensen, niet van de één procent superrijken, kan dit niet anders dan ook een sociale revolutie inhouden. Net als de vorige keer steunt zijn campagne op de mobilisering van miljoenen aanhangers die hem verdedigen door een deur aan deur campagne in de verschillende staten.
Zelfs op financieel vlak verschilt zijn campagne met die van de andere kandidaten. Waar de anderen vooral financieel gesteund worden door de grote bedrijven accepteert Sanders enkel kleine giften van gewone burgers. Een geldverslindende presidentscampagne is voor veel kandidaten een wankele situatie, zeker als hun resultaten minder goed zijn dan verwacht en de giften uit de bedrijven opdrogen. Maar aangezien Sanders gesteund wordt door miljoenen is hij paradoxaal genoeg de kandidaat met een voldoende ruim en het meest stabiele campagnefonds.
Logischerwijze maakt de campagne van Sanders veel enthousiasme los, ook bij de linkerzijde bij ons. Ze toont dat zelfs in de VS een socialistisch programma, dat trouwens radicaler is dan dat van de meeste arbeiderspartijen bij ons, in staat is om steun te verwerven bij een groot deel van de bevolking. Maar Sanders heeft één zware en waarschijnlijk fatale zwakte: dat hij zijn kandidatuur stelt via de Democratische partij. Wij hebben altijd gesteld dat fundamentele veranderingen in de VS enkel succes zullen kennen door de stichting van een arbeiderspartij. Ondanks het feit dat de Democraten de steun hebben van de meeste vakbonden, blijven zij een door en door burgerlijke partij, die met duizend en één banden verbonden is met het Amerikaanse grootkapitaal. Zij zullen er alles aan doen om de voordracht van Sanders voor de presidentsverkiezingen te verhinderen. Eén van de middelen daartoe zijn de “super delegates”. Dit zijn vooraanstaande leden van de Democraten, zoals ex-presidenten en Gouverneurs, die beschikken over 15% van de stemmen op de beslissende conventie. Zij zullen bijna allen tegen Sanders stemmen. Ex-president Bill Clinton is al bezig met lobbyen hiervoor. In de praktijk komt dit er op neer dat het voor Sanders niet voldoende zou zijn om de meeste afgevaardigden op de conventie binnen te halen, maar dat hij alleen kans zou maken op voordracht als presidentskandidaat als hij meer dan de helft van de afgevaardigden binnenhaalt.
Stel dat hem dit lukt, en stel dat hij daarna de presidentsverkiezingen tegen Trump wint, zelfs dan blijven er gigantische obstakels bestaan. Als president zou Sanders zijn programma enkel kunnen uitvoeren met de steun van een meerderheid in het parlement. Niet alleen de Republikeinse afgevaardigden, maar ook een meerderheid van de Democratische zouden hem met alle middelen boycotten.
Het tragische is dat Sanders vandaag en in feite ook al sinds de vorige campagne voor de presidentsverkiezingen in een uitstekende positie zou zijn om een grote arbeiderspartij te lanceren in de VS. Hij heeft het vorige keer niet gedaan, ook al werd hij op een frauduleuze manier van de overwinning gehouden. Een socialistische kandidatuur stellen via de Democratische partij lijkt een slimme tactiek, maar brengt deze mooie beweging in werkelijkheid in een doodlopend eind. Ook medestanders van Sanders, zoals Alexandria Ocasio Cortez, beginnen dat te beseffen. Onlangs zei ze: “In elk ander land zouden Joe Biden en ik nooit in dezelfde partij zitten.”
Zou Sanders de presidentsverkiezingen kunnen winnen als hij zich kandidaat stelt via een Amerikaanse arbeiderspartij? Het lijkt onrealistisch, maar deze tijden zijn zwanger van dergelijke reusachtige veranderingen. Kijk wat er onlangs in Frankrijk is gebeurd. Macron won niet alleen de presidentsverkiezingen, maar veegde in de daarop volgende parlementsverkiezingen ook alle traditionele partijen van de kaart, en behaalde een absolute meerderheid met zijn pas gestichte partij. Toegegeven: er is een belangrijk verschil. In Frankrijk hadden de kapitalisten vertrouwen in Macron en hebben ze hem geen strobreed in de weg gelegd. Als Sanders het zelfde zou proberen in de VS zou het Amerikaanse kapitaal alle middelen inzetten om hem te doen falen.
Betekent dit dat een socialistische regering in de VS onmogelijk is? Ja, de kapitalisten hebben gigantische middelen in het bedrijfsleven, de media en het staatsapparaat. Maar onderschat de latente kracht van de arbeidersklasse in de VS niet. Die arbeidersklasse heeft prachtige tradities. Zelfs vandaag gebeuren er opmerkelijke dingen, zoals de militante en succesvolle stakingen in 2018 van 373.000 leerkrachten (allemaal in Republikeinse staten!). Door onze media wordt dit doodgezwegen. Als de meerderheid van de bevolking de rug recht, als ze haar eigen lot en dat van de maatschappij in handen neemt, dan is veel mogelijk. Veel? Alles! Socialistische revolutie in de Verenigde Staten van Amerika? Ja, het kan.
