De toch al gepolariseerde wereld van de Amerikaanse politiek en klassenstrijd werd opgeschrikt door nog een verbazingwekkende schok. In een gelekte interne memo, opgesteld door rechter Samuel Alito van het Hooggerechtshof, zet de meerderheid van dat reactionaire orgaan haar casus uiteen voor de gerechtelijke verwerping van Roe v. Wade. Deze historische beslissing uit 1973 bepaalde dat de Amerikaanse grondwet de vrijheid van een zwangere vrouw beschermt om te mogen kiezen voor abortus, zonder buitensporige overheidsbeperkingen. Nu wordt wat een fundamenteel democratisch recht zou moeten zijn, op ongenadige wijze bij het grofvuil gezet, als onderdeel van de cynische manoeuvres van een deel van de heersende klasse om de klassenstrijd om te buigen naar de zogenaamde ‘cultuuroorlog’.
Alito's argument is simpel: omdat de kwestie van abortus niet expliciet als een federale bevoegdheid in de grondwet is opgenomen, is het een kwestie van staatsrecht. Roe v. Wade is daarom ‘flagrant’, ‘uitzonderlijk zwak’ en bovenal ongrondwettelijk, ongeacht de persoonlijke opvattingen van de rechters voor of tegen abortus. Tot zover het juridische precedent!
Het feit dat zo'n streng bewaakte opinie werd gelekt door onbekenden, is een duidelijke uitdrukking van de diepe verdeeldheid aan de koepel van de samenleving. Dit terwijl de heersende klasse met zichzelf overhoop ligt, op zoek naar een manier om de kwadratuur van de cirkel te vinden van de inherente tegenstrijdigheden van haar systeem. Het is een teken van de zwakte, niet van de kracht van de verdedigers van de kapitalistische status quo. Maar het verandert niets aan het feit dat vrijwel van de ene op de andere dag, tientallen miljoenen vrouwen die in de VS wonen, de barbarij van een voorbij tijdperk opnieuw moeten ervaren.
Zonder federale bescherming van dit grondrecht zullen zwangere vrouwen die voor een abortus kiezen, gedwongen worden een beroep te doen op onveilige en ongereguleerde abortusverstrekkers. Hierbij zetten ze hun leven, spaargeld en bestaansmiddelen op het spel om toegang te krijgen tot de procedure. Natuurlijk kunnen rijke vrouwen een manier vinden om een zwangerschap af te breken, door naar een andere staat of naar het buitenland te reizen en te betalen voor privé-artsen van hoge kwaliteit. Maar voor arme vrouwen en vrouwen uit de arbeidersklasse is het een heel ander verhaal. Dit is de grimmige realiteit waarmee miljarden vrouwen wereldwijd worden geconfronteerd. Maar zelfs in het rijkste land ter wereld dreigen de krachten van de kapitalistische reactie de samenleving naar een donker tijdperk terug te slepen.
Hoewel dit dus een bijzonder flagrante aanval is op vrouwen uit de arbeidersklasse, is het in wezen een aanval op alle werkers en alle grondrechten. De meerderheid van de arbeidersklasse is absoluut niets gegarandeerd als we ons lot in handen van de bourgeoisie leggen. Het is tijd om lessen te leren en terug te keren naar de basis van de arbeidersbeweging – een aanval op één is een aanval op allen!
Ondanks hun poeha over de rechten van de vrouw, hebben de Democraten de afgelopen decennia een kwalijke rol gespeeld bij het terugdringen van de rechten op en de toegang tot abortus. In 1973 zei Biden bijvoorbeeld dat hij niet geloofde dat "een vrouw het alleenrecht heeft om te zeggen wat er met haar lichaam moet gebeuren". En in 1977 gebruikte hij zijn politieke gewicht om federale financiering van abortussen te blokkeren, specifiek in gevallen van verkrachting en incest. Tijdens hun verkiezingscampagnes beloofden zowel Obama als Biden dat zij het recht op abortus in de wet zouden opnemen, maar zij kwamen hun beloften niet na, zelfs niet toen de Democraten het Huis van Afgevaardigden, de Senaat en het Witte Huis in handen hadden.
Na tientallen jaren van ‘spelen volgens de regels’ zou het glashelder moeten zijn dat er vanaf het begin al sprake was van vals spel. Dat Roe zelfs maar dreigt te worden vernietigd zou alle illusies in het Hooggerechtshof, de grondwet, de Democraten en de hele structuur van de Amerikaanse burgerlijke democratie aan diggelen moeten slaan. Dit zijn de instellingen van een uitbuitende en onderdrukkende klasse, waarvan de belangen lijnrecht tegenover die van de arbeiders staan. Dit is het resultaat van vertrouwen op de burgerlijke legaliteit in plaats van klassenstrijd. Dit is de vrucht van ‘het minste kwaad’ en klassensamenwerking. Het antwoord is niet te strijden voor ‘minder’ kwaad voor de arbeidersklasse, maar een einde te maken aan al het kwaad van de klassenmaatschappij! De weg voorwaarts is niet klassencollaboratie, maar klassenonafhankelijkheid en de vorming van een massale arbeiderspartij.
Het recht om te kiezen wat men met zijn lichaam doet is een democratisch grondrecht. In die zin verdedigen wij Roe v. Wade. Maar een dergelijk recht mag niet afhankelijk zijn van ongekozen rechters, rechtbanken en andere functionarissen, of van de subjectieve, veranderende interpretatie van een document dat meer dan 200 jaar geleden werd opgesteld door rijke, witte mannen uit de bezittende klasse om tegemoet te komen aan een minderheid van slavenhouders. Verder willen we meer dan het ‘recht’ op een abortus. Het ‘recht’ om 12 uur te rijden naar de dichtstbijzijnde abortuskliniek om een dure ingreep te betalen nadat je je loon of zelfs je baan bent kwijtgeraakt, is geen echt ‘recht’. Daarom strijdt de IMT niet alleen voor volledige reproductieve rechten tot en met abortus, maar ook voor universele toegang tot dergelijke diensten indien men hiervoor kiest, in veilige omstandigheden, in ziekenhuizen, gratis op de plaats van dienst, als onderdeel van een nationaal, gesocialiseerd zorgstelsel.
Moeten we de straat op om te protesteren en onze woede te uiten? Moeten de vakbondsleiders hun leden mobiliseren om de zusters van onze klasse te steunen die worden aangevallen? Zonder twijfel, ja. Maar protesteren zal niet genoeg zijn. Rechten zijn uiteindelijk niet meer waard dan het papier waarop ze gedrukt staan, tenzij ze gedekt worden door dwang - in dit geval, door de gemobiliseerde arbeidersklasse die vecht voor politieke en economische macht. Als het hun werkelijke prioriteit was hun leden en de rest van de arbeidersklasse te verdedigen, zouden de vakbondsleiders een algemene staking uitroepen en al hun middelen inzetten om die te verwezenlijken. Helaas zal dit niet snel gebeuren. Niettemin, dit is het perspectief waar we voor moeten vechten.
Het nieuws van het meerderheidsstandpunt van het Hooggerechtshof is voor alle werkers een duidelijke waarschuwing. Dit is het ‘nieuwe normaal’ van het leven onder het kapitalisme: in werkelijkheid een terugkeer naar het ‘oude normaal’, verergerd door de stuiptrekkingen van een terminaal ziek systeem dat zijn ondergang alleen tijdelijk kan tegenhouden door het terugvorderen van alle verworvenheden van de arbeidersstrijd uit het verleden. Dus ja, we moeten protesteren, maar we moeten ons bovenal voorbereiden op klassenstrijd, klassenoorlog en socialistische revolutie. De weg zal niet gemakkelijk zijn, maar er is geen groter doel - en er is geen alternatief.
