De crisis in Venezuela is een bedreiging voor de verworvenheden van de Venezolaanse revolutie. Nadat president Maduro opriep tot verkiezingen voor een Grondwetgevende Vergadering op 30 juli, riepen de VS en EU op tot het niet erkennen van deze Vergadering. Hun steun voor de contrarevolutionaire oppositie steken ze niet onder stoelen of banken. Wij zijn daarentegen solidair met de Venezolaanse revolutie!

De Bolivariaanse revolutie in Venezuela heeft met de ergste crisis af te rekenen sinds de verkiezing van president Chávez in 1998. De rechtse oppositie voert de afgelopen 40 dagen ononderbroken gewelddadige protesten aan tegen de regering en de provocatieve verklaringen van Washington en rechtse Latijns-Amerikaanse regimes doen er nog een schepje bovenop. Het doel is duidelijk: de huidige regering met alle mogelijke middelen ten val brengen!

Op vrijdag 26 november, om 22.29 uur, stierf de Cubaanse revolutionaire leider Fidel Castro op negentig jarige leeftijd. Zijn broer Raul Castro kondigde het nieuws voor de Cubaanse bevolking en de wereld aan in een televisietoespraak rond middernacht. Zijn dood was niet onverwacht, aangezien hij al enkele jaren ziek was en zijn formele politieke verantwoordelijkheden reeds had neergelegd. Toch kwam het nieuws als een schok voor zowel vriend als vijand.

 6 december 2015: de Venezolaanse Kiescommissie (CNE) maakt laat op de avond de voorlopige, maar wel beslissende verkiezingsresultaten voor het parlement bekend. De verenigde oppositie (MUD) wint 99 zetels en de regerende socialistische partij (PSUV) haalt er 46. Er zullen later nog 22 zetels verdeeld worden. Dit is een zware klap en het is onze plicht de oorzaken te analyseren en de waarschijnlijke gevolgen toe te lichten.

Dit artikel werd vorige week geschreven door Jorge Martin. Sindsdien is bekend geworden dat de Bolivariaanse partijen hun meerderheid in het parlement verloren hebben. Dit artikel beschrijft de concrete situatie en waarschuwt voor de gevaren voor de Bolivariaanse revolutie.

Op woensdag 17 december gaven de Verenigde Staten toe dat hun poging Cuba te onderwerpen is mislukt. Dit zou gezien moeten worden als een overwinning voor de Cubaanse Revolutie en haar vasthoudendheid jegens de meedogenloze aanval van de meest machtige imperialistische mogendheid op Aarde, die op slechts 140 kilometer van haar kust ligt. Maar het Amerikaanse imperialisme heeft haar doel niet opgegeven: het herstel van de heerschappij van het privé-eigendom en de vernietiging van de verworvenheden van de revolutie. Het is enkel van middelen veranderd om hetzelfde resultaat te bereiken.

Het is nu zeven weken geleden dat de politie studenten van de lerarenopleiding van Ayotzinapa heeft aangevallen en 43 van de overlevenden heeft overgedragen aan een drugskartel. Het brutale incident in het dorpje Iguala, Guerrero, was de druppel die de emmer deed overlopen en tot een golf van protest leidde.

Een maand geleden ontstond er een beweging van studenten aan het Nationaal Polytechnisch Instituut (IPN) in Mexico. Dit is een enorme beweging met tienduizenden studenten van een dozijn scholen die bijeenkomsten organiseerden met duizenden deelnemers. De regering heeft onder druk van deze beweging belangrijke concessies gedaan om te verhinderen dat de protesten tot een algemene explosie van de jongerenbeweging zouden leiden.

Het Wereldkampioenschap voetbal is niet enkel een sportieve aangelegenheid. Ooit ging de aandacht vooral naar de prestaties van de voetbalploegen, naar de sterspelers en naar wie de felbegeerde beker kon winnen.  Maar de tijden zijn veranderd. Vandaag zit deze boeiende internationale voetbalcompetitie klem in de  tegenstellingen tussen privé en algemene belangen, tussen de burgerij en de arbeidersklasse.

We publiceren hier een verklaring van de campagne Handen af van Venezuela, over de gemeenteraadsverkiezingen van 8 december en de economische oorlog.

Op zondag 14 april werd in Venezuela de opvolger van Chávez verkozen. De socialistische kandidaat Maduro (PSUV) won met een klein verschil van oppositiekandidaat Capriles (MUD).Toen 99,12% van de stemmen geteld waren telde Maduro 7.505.378 stemmen (50,66%) en Capriles 7.270.403 (49,07%). De opkomst was 78,71%.